wtorek, 21 lipca 2009

Droga do domu

Latem do domu idzie się wolno.
Po pierwsze, Mały znalazł żuka.
-Czemu ten żuk idzie do nas?- pyta poważnie.
- A skąd wiesz,że idzie do nas?
- No bo tą samą drogą....
Biedne żuczysko patrzy na nas z nadzieją, a niech ma, puszczamy go wolno. Ma do nas jakieś trzy lata świetlne, może dojdzie.


Niosę te wiadra i niosę..końca nie ma.Ale ładnie jest.
Sami popatrzcie jak ładnie.




Owies sąsiada

Ja siadam w rowie, a mały pstryka mi zmęczoną fotkę. Uff. Ręce bolą od wiśni.



Droga do domu, Idzie się wooolno...
Idzie się wolno, bo pani Kiryłkowa grabi siano i trzeba pogadać.
Poza tym Mały zauważył w owsie dziewannę i musimy ją obejrzeć.
Jak siedziałam na wiśni, Filip mnie pyta, co ja robię.
-Uprawiam wiśniowspinactwo.- mówię poważnie.
- Tylko nie uprawiaj wiśniospadactwa.- odpowiada chichocząc.

Spokojnie, jest cudnie.

Znowu wiśnie


Dziadkowi coś wpadło w sandał:)



Ale dobrości!


Śpieszmy się kochać wiśnie....



Ja znowu z uporem maniaczki o wiśniach.
Piszę bolącymi palcyma, ramiona mam drętwe, codziennie do 20 kg wiśni zrywamy, bo te paskudne drzewa obrodziły że hej!
Cukier nam wychodzi kilogramami, bo po wydrylowaniu ( konwencjonalna metoda nożowo-wsuwkowa) zasypujemy cukrem i potem gotujemy...zapachy niebiańskie.
Kolejna porcja zdjęć wiśniowych.

niedziela, 19 lipca 2009

Pikle z curry








Pikle z curry, pychota.
Mężowa mama nauczyła mnie robić i teraz to podstawowa pyszność lipcowa u mnie w domu.
20 lipca to brzmi strzasznie.
Potwór czasu zjada mi wakacje.
Powinnam narysowac obraz jak Goya" Saturn pożerający wakacje Kaliny".
Kolory płowieją, złocieją, rumianki zamiast jaśminów. Trawy do pasa.
Ale co tam.
Biegniemy dzisiaj dalej na wiśnie, kosimy trawnik i piklujemy.

Oto przepis:

Składniki
  • 5 - 6 kg dojrzałych ogórków,
  • natka selera,
  • 2 duże cebule,
  • opakowanie przyprawy curry (Kamis),
  • 3 litry wody,
  • 2 szklanki cukru,
  • 1½ szklanki octu,
  • 5 łyżeczek białej gorczycy,
  • 3 płaskie łyżki soli.

Obrane ogórki pokroić wzdłuż na cztery części, wykroić gniazda z pestkami. Ułożyć pionowo w słoikach. Do każdego dodać 2 - 3 liście z natki selera. Cebulę pokroić w plastry.
Wodę zagotować, do wrzatku dodać składniki zalewy i cebulę, ostudzić. Zalać pikle. Pasteryzować 5 - 10 min.

Poza tym w ramach kolorów wklejam babcię Marty i jej domek, mnie się kojarzy ze starą Hawaną:) i Buean Vista Soccial Club.
Jakby nie było, cudnie nam z tym latem i do twarzy.

Ay Candela, Candela, Candela me quemo ae
Ay Candela, Candela, Candela me quemo ae

http://www.youtube.com/watch?v=whs1FAkPbTM

sobota, 18 lipca 2009

Południca


Południca, narysowana w upale.

piątek, 17 lipca 2009

Rzeczpospolita drylująca





Nadejszła wiekopomna chwila i nastały wiśnie.
Z samego rana zapakowałam na rower dwa małe wiaderka, jedno zielone i Małego i pojechaliśmy na zrywanie. Wiśnie obrodziły wokół domu teściów jakby co.

Trzy wiaderka po to,że w zeszłym roku największym problemem było wyszarpywanie sobie wiaderek przez moich synów, każdy chcial miec takie same. No więc jedno takie samo dla Małego, drugie dla Średniego, który zasuwał za nami na swoim rowerze.
Duży odmówił zrywania, bo ciął drewno z dziadkiem.

A propos drewna, to rzucił do mnie z urazą:
- Czemu ten dziadek mi przeszkadza?Bez niego ciałbym dwa razy szybciej.
Faktycznie, dziadek jest kochany, ale ma chorobę parkinsona, więc podawanie przez niego desek jest niezapomnianym przeżyciem.
- Dziadek chce się czuć potrzebny.- wyjaśniłam Dużemu cierpliwie- Chce ci pomóc, bo jakby nic nie robił to by się czuł niepotrzebny.Rozumiesz?
Wzruszył ramionami:
- Ja tam mogę się chętnie czuć niepotrzebny i to cały dzień, nie wiem w czym problem?

No więc Duży z dziadkiem piłowali (dziadek podawał, a Duży czuł się potrzebny), a myśmy ruszyli w te wiśnie.

Niezapomniany widok, te łydeczki buszujące wśród liści. Drabinę opanowalismy trójstopniowo: ja szczycie ja, w środku Średni, na dole Mały. Leźli na tę drabinę z uporem maniaka, mimo,że wokół było pełno zachęcających,nisko dostępnych wiśni. Ja siadłam na daszek letniej kuchni, na którym wyłożyły się gałęzie i naturalnie siadłam dżinsami na wiśnię, dżinsy się teraz moczą w vanishu. Nazrywaliśmy całe 10 kg wiaderko i w triumfie pojechalismy do domu na drylowanie.
Duży nadal z dziadkiem czuli się potrzebni i piłowali.
Usiedlismy w trawę drylować.

Teściowa dała mi takie ustrojstwo do drylowania, które wzbudziło zachwyt dzieciaków, bo nie dość,że drylowało po jednej wiśni, to jeszcze trzeba było tę wiśnię umieścić w jednej tylko pozycji, dziurka po ogonku do góry,w każdej innej pestka nie wyskakiwała.Poza tym po wydrylowaniu wiśnia nadziewała się na sprężynę. W takim tempie to drylowałabym do Wielkanocy następnej, więc przeszłam na tradycyjne, ręczne metody, a ustrojstwo do drylowania dałam dzieciakom. Jak wyglądały po rozlicznych eksperymentach, wyobraźcie sobie.
Teraz wiśnie wydrylowane, zasypane cukrem, dzisiaj jedziemy po następne wiaderko.
O czym opiszę.

piątek, 10 lipca 2009

Rzeka wspomnień





Jeszcze kilka zdjęć z rzeki, coby nam smutno zimą nie było, jak będziemy oglądać.
Narew jest dość czysta, bo złapaliśmy z Małym raka ostatnio,a te paskudztwa podobno tylko w czystej wodzie mieszkają.
Co do chmur, przepiękne.
Co do ugorów i łąk i sitowia, pierwsza klasa.

wtorek, 7 lipca 2009

Lawendowe żniwa i pokoje letnie







Miał car Pałac Letni, ma i Kalina.
Kalinowy mąż przygotował piękny pokoik i kuchnię dla ewentualnych gości,
ale na razie buszuję tu ja i dzieciaki.
Jest cudnie!
Mam starą szafę, pomalowałam kredensy w zwariowane kwiaty, suszę tam zioła, pichcę obiadki...
O krok jest las, o dwa kroki łąki za domem.
Dzisiaj zrobiłam lawendowe żniwa, a oto foto sesja.

Wieczór nad Narwią



Mały patrzy na rzekę, z zadumą:)




Aż po horyzont, szczęśliwe łąki.
A ty mnie na łąki szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej...


Kalina na szczęśliwej łące


Mały na szczęśliwej łące

środa, 1 lipca 2009

Obieranie cebuli




Poszukiwanie sensu życia jest jak obieranie cebuli.
Po pierwsze, juz Shrek stwierdził rzecz oczywistą,że cebula ma warstwy.
Dlatego najlepsza wydaje się metoda narnijsjka: dalej wzywż i dalej w głąb.No bo nie wiadomo, czy te warstwy wzwyż tylko, ta głąb też mnie kusi.
Po drugie, oczy łzawią.
Kto próbował obierać życie....to jest cebulę, wie, o czym mówię.
Ileż to razy....jak się dokopało do szczególnie cennej warstwy, nie widziało się nic przez te łzy. I nic nie poradzisz,
cebula jaka jest, każdy widzi.
Najlepsza jest z białym serem i świeżym chlebem, krajanym w kostkę: wujek Krzysiek mnie nauczył- raz kostkę chleba, raz kostkę sera, na to ząbek cebuli, mniam, popić mlekiem.
Cebula ma to też do siebie, że sporo samotności trzeba potem, niektórzy robią błąd i od razu do całowania z innymi- błąd.
Jak obierzesz taką życiową cebulę,trzeba spokojnie. Ta gorycz musi zostać na języku, a potem w sercu. To daje spory dystans do innych- no i ta myśl, moze oni też jedli cebulę?Szacunek. Mamy prawo jeść cebulę. Te łzy po ząbku goryczy.Rimbaud też próbował cebuli...to jest życia.
W godzinach goryczy wyobrażałem sobie kule z szafiru, napisał.
Gorycz...to taka specjalna mądrość.
Kalina ją bardzo lubi, zwłaszcza, jesli dotyczy głupoty Kaliny.
Jak już się naplątam z tą cebula, jak wszyscy ode mnie uciekają, zawsze mi zostaje na dnie ten posmak.
No dobrze, a jak jemy cebulę?
Najpierw obieramy...obieramy...spadają złote łuski.Z cebuli i z oczu.
Potem widzisz, co masz.
Cały ten gorzki cud.
I wzdychasz, i bierzesz się, żeby zjeść tę żabę...to jest cebulę...Jak jesteś dzielny.
Bo ci tchórzliwi każą innym jeść cebule.
Błąd.
Cebule są nasze.
Żeby nie było, że jestem bohaterką- pomagam sobie wmawianiem, że życie...to jest cebula, jest bardzo zdrowa.Pożywna. Ma witaminy. Daje nam radość i przenosi w wymiar spokoju, dostępnego mnichom po 200 letniej medytacji.Popycham ją serem i chlebem.
I wchodzi.

Tak, traktat o obieraniu cebuli pisze każdy z nas.
Bądźmy odważni, cebula do przodu.
Tyle naszego.

Nad rzeką





Dawno nie pisałam.
Albowiem utknęłam w pracy po uszy, a dopiero wczoraj skończyłam z tym.
Od dzisiaj wolna i swobodna....uczciłam to nad rzeką.
Dlaczego rzeki są tak metafizycznie cudowne?Tak lgną do serca?
Błogo bolą...
Wiatr jak z Whitmana, a trawy jak ...z Whitmana..no, pachnie tam Whitmanem na całego...
Wąchałam miętę, zapachy bagna, traw, gorycz ziółek...
Mały dygotał z zimna, ale dzielnie brnął w rzęsę. Średniak buszowal z kolega stylem "Prawie-się-topię".I tak oto nadejszło wiekopomne lato, a Kalina ma duużo czasu:)No i będzie pisać nareszcie.